Ik was veertien, denk ik, en ik weet nog dat ik moest huilen omdat ik erbij was. (lacht) Dat heb ik daarna nooit meer gehad, maar dat was toen zo belangrijk voor mij. Ik weet nog dat ik achter de zetel stond. "Mama! Mama! Mama!"

DE AUDITIE
Ik denk dat ik op Ketnet over die auditie had gehoord. Kan dat? Al van toen ik klein was, wou ik audities doen. Meestal voor films, zoals De zusjes Kriegel. Mijn ouders vonden dat allemaal een beetje raar, maar omdat ik het zo graag wou, gingen ze er met mij naartoe. Ik geraakte nooit door de eerste ronde. Dat waren van die massa-audities. Je krijgt dan een nummer en dan moet je een liedje zingen, maar ik kon niet zingen. En dan ga je af. En dan weet je al dat je er niet bij bent. 

De auditie bij fABULEUS verliep helemaal anders. De sfeer was heel rustig. Het voelde meer als: we gaan nu samen oefenen op toneelspelen. Het was echt een workshop. We moesten allemaal opdrachten uitvoeren. Superleuk. Die auditie heeft veel indruk op mij gemaakt. Ik herinner mij er veel van. In mijn hoofd heeft het wekenlang geduurd, maar dat zal wel één dag geweest zijn of zo. Er waren ook oudere mensen die al op de toneelschool zaten: het Lemmensinstituut. Die gaven elkaar een kus als ze binnenkwamen. Dat vond ik zo raar. Maar wel cool. En ook de jongens gaven elkaar een kus. Dat vond ik helemaal raar. Maar ook wel cool. (lacht)

Het was onwaarschijnlijk. Ik vond al die mensen op die auditie zo goed! Er was een meisje, dat er uiteindelijk niet bij was, maar ik vond haar echt fantastisch. We stonden allemaal in de ruimte en we moesten spelen dat we vermoord werden. En ik herinner me dat dat meisje bij de muur ging staan en iets met haar lichaam deed, alsof ze in haar hoofd werd geschoten, waarna ze zo'n beetje langs die muur ging staan rollen en naar beneden zakte. Ik weet nog dat ik dacht: zoiets kan ik nooit bedenken! Weet je, ik viel gewoon 'poef' neer. Maar ik ging toch door de eerste ronde en de tweede en de derde. En toen was ik erbij!

REPETEREN
Ik mocht meedoen aan de voorstelling Wolfsroedel, gebaseerd op een boek van Floortje Zwigtman. Een abnormaal dik boek. En dat moesten we lezen. Helemaal. Dat weet ik nog. Ik heb daar echt een half jaar aan gezeten.

De eerste repetitiedag was de hel op aarde! We deden een rondje over wat we van het boek vonden. Iedereen zei meteen van die intelligente dingen en ik kon alleen maar denken: nog één en het is aan mij... (slikt nadrukkelijk) "Ik… ehm…vond het…mooi…" Ik had de helft van het boek waarschijnlijk niet begrepen. Ik was tijdens die eerste repetities nogal onzeker, maar dat lag niet aan de sfeer, maar aan mezelf, omdat ik zo opkeek naar die anderen. Dat is ook die leeftijd. Je denkt heel de tijd: was ik maar zo kunstig als al die Lemmens-mensen.

Naar mijn gevoel duurden die repetities echt maandenlang, maar het kan ook zijn dat mijn brein dat wat langer heeft gemaakt. Het was wel zwaar, omdat ik telkens urenlang op en neer moest met de bus van Mol. Maar het was het allemaal waard. Zalig eigenlijk, dat je heel je weekend opoffert om te repeteren. Ik kon toen ook niet met mijn ouders op reis omdat ik moest repeteren, maar dat vond ik niet erg. Ik had het gevoel dat ik al echt aan het werk was.

DE VOORSTELLING
Alle jonge mensen van mijn leeftijd moesten wolven spelen en die hadden niet zoveel tekst, maar ze mochten wel veel vechten en zo. Doordat er halverwege het repetitieproces iemand wegviel, kreeg ik opeens een grote rol in het stuk. Die van de sexy vampier. Een keigrote verantwoordelijkheid. Eigenlijk moest ik een groot deel van de voorstelling niets zeggen en alleen maar met een zwarte cape over het podium lopen, maar op een gegeven moment deed ik ineens een monoloog van vier bladzijden. Ik weet nog dat mijn nonkel na de première tegen mij zei: "Ik was blij da ge die monoloog begon, want ik dacht: amai, heeft ze daar zes maanden voor moeten repeteren?" Ik was zo beledigd. Ik heb hem toen heel arrogant aangekeken. Zo van: jij snapt echt niets van theater.

Ik deed alles voor het eerst bij fABULEUS, dus ik heb daar allemaal sterke beelden bij. De eerste keer voor grote zalen staan. Voor een echt publiek en niet alleen voor mama en papa. Samen eten voor je speelt. Zelf de trein nemen naar alle plekken waar wij moesten spelen. Ik kreeg daar een heel volwassen, zelfstandig gevoel van.

HET POTJE
Ik herinner me één keer dat Dirk (De Lathauwer, de regisseur) kwaad op mij was. Er was een scène waarin ik op een soort catwalk verscheen in een enorm groot, rood kleed. Maar er stond een kom op die catwalk uit een vorige scène. Ik moest die normaal gezien wegnemen als ik mijn zwarte cape nog aan had, maar ik was het vergeten dus die kom stond daar. Dus ik dacht: de mensen zullen het wel niet zien als ik even snel dat potje ga wegnemen en dan op die catwalk spring. Dat is het beste idee. Anders struikel ik over dat potje. Zot! Dus ik loop zo snel ik kan dat podium op om dat potje weg te nemen. Maar toen zei Dirk tegen mij: "Wat deed jij daar in godsnaam?" Ik zag in zijn ogen dat hij dacht: die heeft zo weinig podiumervaring. Ik kon toen het belang van mijn opkomst nog niet inschatten. Ik dacht: of ik nu met dat rood kleed opkom om dat potje weg te nemen of met die cape, dat maakt toch niet uit. Ik denk dat ik zelfs niet besefte dat ik er anders uitzag. Terwijl die eerste verschijning in dat kleed normaal gezien wel een groot moment was. Waardoor ik niet zomaar even ongemerkt een potje kon wegnemen.

DE OPLEIDING
Na het middelbaar ben ik naar de toneelschool in Maastricht gegaan. Sindsdien heb ik jammer genoeg niets meer bij fABULEUS gedaan, maar ik zou er echt supergraag nog eens opnieuw werken. Maar ik wil alleen teruggaan als ik weet wat ik wil vertellen. Nu zit ik in zoveel verschillende projecten en ben ik nog zoveel aan het uitzoeken voor mezelf. Maar er zal een moment komen waarop ik weet: dit is nu noodzakelijk voor mij om te vertellen.

Ik ben net klaar met de opnames van Marina. Dat is de nieuwe film van Stijn Coninx. En ik heb net een stuk of twintig stemmetjes ingesproken voor een tekenfilm. In januari begin ik met Romeo en Julia, een Vlaams-Waalse productie voor de opening van het nieuwe theater in Luik. De familie van Romeo zal gespeeld worden door Walen en de familie van Julia door Vlamingen. Daar gaan we dan volgend jaar in september mee op tournee tot februari. Daarna ga ik Nora doen van Ibsen in Groningen bij het NNT. En dan is er nog de afstudeervoorstelling in Maastricht...

WAAROM?
Jongeren moeten niet twijfelen om zich in te schrijven voor die nieuwe auditie omdat het gewoon een workshop is. En dat is fantastisch. En gratis. Wacht, ik begin opnieuw: die audities zijn een gratis workshop en dat is onwaarschijnlijk leuk. En je mag werken met allemaal mensen die heel veel ervaring hebben en die je vanalles kunnen leren. Als je dus geïnteresseerd bent in dansen of in spelen of als je denkt: misschien is dat wel iets voor mij. Misschien is dat wel leuker dan paardrijden of op je playstation spelen of op de Wii. Dan zou ik aan die auditie deelnemen. Want alleen al de auditie is superleuk. En dan heb ik nog niet gesproken over de tijd die komt als je erbij bent. Maar dat is allemaal voor daarna natuurlijk. Ik zou dat gewoon doen! Wat heb je te verliezen? Niks. Echt niks. Alleen maar te winnen.