DE FLYER
Ik herinner mijn puberteit als een rare periode. Ik weet nog dat ik dacht: ik heb geen reden tot klagen. Ik heb veel vrienden, ik ben gezond, ik heb een goede thuis en toch... Ik denk dat je op die leeftijd nog niet goed weet wie je bent. Ik dacht bij mezelf: wacht maar. Die woorden speelden vaak door mijn hoofd. Wacht maar. Ik had altijd het gevoel dat er dingen in mij zaten die ik nog niet kon tonen, maar die later naar buiten zouden komen. Als ik thuis kwam, deed ik niets liever dan CD's opzetten en keihard meezingen en dansen. Dan deed ik mijn ogen dicht en beeldde ik mij in dat ik op een podium stond. Dan kon ik school en al de rest achter mij laten en puur mijzelf zijn.

Ik volgde hiphoples in Bornem en op een dag kreeg ik een flyer voor een auditie van fABULEUS in handen. Dat was iets wat ik altijd al gewild had, maar om auditie te gaan doen voor mensen die ik niet kende? Daar was ik toch niet zo zeker van. Mijn beste vriendin heeft mij toen overtuigd om toch te gaan, door te beloven dat zij mee zou gaan.

DE AUDITIE
Ik herinner mij de trein van Sint-Niklaas naar Leuven. Met zijn twee. Gezellig, maar toch superzenuwachtig. Ik herinner me ook dat er best veel volk was om deel te nemen aan die auditie. Een heel verscheiden groep: meisjes, jongens, tieners, maar ook jongvolwassenen. Het waren mensen met een totaal verschillende achtergrond: jongeren die al moderne dans hadden gedaan, jongeren die meer met theater of zang hadden. Heel tof om in contact te komen met mensen die allemaal totaal andere dingen doen, maar toch hetzelfde willen. Ik had een choreografie voorbereid van 'N Sync. Ik hoor mij nog zeggen 'het is nummer vier', terwijl ik mijn cd afgeef (lacht). Zo'n auditie is altijd stresserend. Als ik thuis was of onder vrienden had ik best wel een grote mond, maar het is altijd moeilijk als iemand vraagt om iets te dansen of te zingen en dan echt kijkt. Het is belangrijk om dan te beseffen dat zo'n auditie niet iets op leven en dood is. Het is niet je enige of je laatste kans. Je kan altijd nog eens terugkomen voor een ander project. Dat gevoel krijg je wel als je bij fABULEUS binnenstapt: het kan zijn dat je er nu nog niet klaar voor bent, maar dan misschien wel binnen twee jaar.

Het gaat er ook niet om hoeveel ervaring je al hebt of hoe je overkomt in één stukje van de auditie. Ze kijken altijd naar het totaalpakket. Ik denk dat ze sowieso al heel blij zijn als er veel jongeren op de auditie afkomen, omdat ze graag uiteenlopende karakters kiezen. Ze geven ook kansen aan jongeren die misschien maar in één specifiek ding uitblinken dat misschien raar lijkt voor anderen, maar dat hen juist leuk of uniek maakt.

REPETEREN
Het repetitieproces was heel intensief - soms het hele weekend lang -, maar het is ook tof dat zo'n project gedurende een bepaalde periode structuur geeft. Je werkt keihard maar je leert tegelijk ook veel nieuwe mensen kennen. Ondanks het redelijk grote leeftijdsverschil tussen de jongste en de oudste kwamen wij als groep heel goed overeen.

We hebben allemaal enorm veel geleerd tijdens dat repetitieproces. Ik herinner me een jongen die niks ervaring had met hedendaagse dans, maar die zo snel evolueerde... Daar stonden wij als groep echt versteld van. Ik had toen zelf trouwens ook niet zoveel aanleg voor hedendaagse dans. Ik was nogal geremd. Het moeilijkst vond ik het improviseren: beweeg gewoon zoals je je voelt! Maar langzaam leer je die muur wel een beetje af te breken. Je leert ook veel door naar elkaar te kijken. Er was bijvoorbeeld een meisje dat bangelijk goed kon acteren. Ik heb zoveel opgestoken door te zien hoe zij zich voorbereidde en inspeelde op bepaalde opdrachten.

Wij mochten zelf de choreografieën maken. Het was veel meer dan zomaar danspasjes instuderen. Vaak waren wij parallel aan verschillende scènes aan het werken, dus het kon zijn dat je bepaalde mensen een hele dag lang amper zag, maar dan zorgden ze er wel voor dat we 's morgens, 's middags en 's avonds een moment samen waren. Zo bouwden we samen met professionele mensen toe naar een eindproduct en dat gebeurde op zo'n ontspannen manier dat het meer spelen was dan werken.

DE VOORSTELLING
Ik ben opgegroeid in een wijk en wij kwamen altijd samen op een pleintje, maar in de voorstelling waar ik in meedeed, kwamen de jongeren samen in een wasserette. Alles draaide rond een meisje dat van thuis was weggelopen en haar intrek had genomen in de wasserette. Sommige scènes gingen dan over in dans. Soms dansten we trouwens echt met de wasmachines, want die stonden allemaal op wieltjes. Ik herinner mij leeftijdgenoten die echt onder de indruk waren van al die machines die van de ene kant naar de andere kant zoefden.

De tournee was echt leuk. Echt keileuk. Het was de allereerste keer dat ik zoiets deed: schoolvoorstellingen én avondvoorstellingen. Je had dus die ervaring van het optreden voor jongeren, maar ook voor volwassenen. Vaak reden we dan met een busje naar het cultureel centrum en dan gingen we samen eten en nog even repeteren. Zoals échte artiesten! En schminken!

Dat was ook de eerste keer voor mij. Met de meisjes allemaal samen. Je omkleden. En net voor de voorstelling toch nog die zenuwen en elkaar snel nog succes wensen. Zo grappig. Zo schattig ook.

We wisten wel dat we bij schoolvoorstellingen niet altijd het meest dankbare publiek moesten verwachten. We hadden soms schrik dat ze "BOE" zouden roepen, maar eigenlijk viel dat altijd goed mee. Ik denk dat die jongeren het meestal wel tof vonden dat wij dezelfde leeftijd hadden als zij en dat ze zich daardoor ook gemakkelijker konden inleven.

JAREN LATER
Sowieso heeft heel die ervaring bij fABULEUS de basis gelegd voor alles wat ik nu doe. Op het vlak van samenwerken met mensen. De band met collega's. Het samen genieten van een goede voorstelling. Dat heb ik toen allemaal voor het eerst gedaan. Ook het besef dat het niet elke dag superleuk is. Sommige dagen lukt het niet en dat is frustrerend. Dan denk je: ik doe het niet meer graag. Maar dat moet je ook kunnen voelen op bepaalde momenten. Dat hoort erbij. Ik was 16 toen ik bij fABULEUS meedeed. Daarna ben ik gaan studeren en heb ik meegedaan aan Idool. Ondertussen ben ik al 8 jaar professioneel bezig met muziek. Sindsdien heb ik niets meer gedaan bij fABULEUS, maar wie weet... Ik zou het héél tof vinden als ze mij zouden vragen voor een project dat bij mij past.

Soms stel ik mijzelf de vraag: waarom doe ik dit? Dan moet ik maar even muziek opzetten en ben ik zo weer vertrokken. Muziek beweegt mij. Het is zo leuk om dat gevoel nog altijd te hebben. Zingen is echt ademen voor mij. Muziek geeft zuurstof in mijn leven.

Als ik daar aan terugdenk, heb ik bij fABULEUS de eerste stappen gezet naar alle dingen die ik altijd al had willen doen. Eigenlijk heeft dat mij toen, als puber, mijn dromen teruggegeven: de hoop om verder te gaan met al die dingen die ik echt graag deed. Je moet niet ieder weekend op café zitten of niks doen of thuis alleen maar voor je computer zitten. Je moet niet denken: ik weet niet wat ik moet doen en eigenlijk interesseert niks mij echt. Je kan ook naar zo'n plek toe gaan om je talenten te ontwikkelen en bezig te zijn met iets dat productief is en dat positieve energie geeft.

En als je niet naar die auditie durft te gaan, neem dan gewoon je beste vrienden mee, zoals ik heb gedaan.