Ik was een zeer expressieve jongeman. Ik was heel wiiiiiaaaaaaaaaiiiii... Heel extravert. Zo iemand die heel vaak veel teveel energie verspilt. Ik had net mijn zesde middelbaar afgerond en ik zou beginnen aan het Lemmensinstituut.

DE AUDITIE
Ik had mij daarvoor al eens ingeschreven voor een auditie, die van Wolfsroedel (met o.a. Evelien Bosmans), maar ik had de dag zelf afgebeld met een of andere stomme smoes die ik nu al niet meer weet. Ik durfde gewoon niet te gaan. Ik dacht: ik ga dat toch niet hebben. Of: ik kan dat toch niet.

Ik kende fABULEUS wel, maar ik had er nog niet veel producties van gezien. Wel BBB en wasverzachter (met o.a. Sandrine Van Handenhoven). Als je zo jong bent en je wil dingen doen, dan ga je op zoek naar audities en die van fABULEUS zagen er wel goed uit. En daarom heb ik dus auditie gedaan voor Chatgirl. Ik was daar verschrikkelijk zenuwachtig voor.

De auditie was heel gemoedelijk. Het duurde een hele dag, zodat je genoeg tijd had om je op je gemak te voelen. Of om sowieso iets te doen. Om iets te laten zien van jezelf. 's Morgens deden we oefeningen rond viewpoint met Jef (Van gestel, de regisseur van Chatgirl). Dat is een soort bewegingstheaterding waarbij je in rasters loopt. Iets heel raar eigenlijk. Als je dat niet kent, dan denk je: wat is dit? Ik snapte ook niet wat dat met die tekstauditie te maken had, maar ik heb het maar gewoon gedaan. In de namiddag hebben we wel met tekst gewerkt.

Ik weet niet meer zoveel van die auditie, maar ik weet wel nog heel goed dat ik mijn 'negerhemd' aan had. Een zéér opvallend hemd met geel en oranje (lacht). Achteraf vertelde Jef dat hij dacht: "die gaan we zeker niet pakken. Iemand met zo'n hemd!" Maar het was gewoon een hemd waarvan ik dacht dat het bij mij paste. Ik vond het echt kloppen op dat moment (lacht). En ik snap ook wel dat ik dat toen dacht.

REPETEREN
Zo'n repetitieproces begint meestal heel geleidelijk. Je leest de tekst. Je krijgt inleidende speloefeningen. Je bent op een of andere manier met het materiaal bezig, maar het is zeker niet zo van: hier is je tekst en leer hem maar vanbuiten. Je hebt nooit het gevoel van 'we doen dat hier even snel snel'.

Bij de voorstelling Chatgirl was ik meer uitvoerend. Maar er werd in de productie wel gebruik gemaakt van wie ik was en hoe ik was. Dat vond ik heel prettig. Ik mocht dingen doen op het podium die ik heel leuk vond om te doen. Bij Jeanne zaten we veel rond de tafel en dan werd ook echt van ons verwacht dat wij iets inbrachten. In het begin is dat heel griezelig. Zeker als je jong bent en nog niet veel ervaring hebt met theater, maar daardoor raak je wel erg betrokken.

Chatgirl ging over twee jongens die op een hotelkamer aan het wachten waren op een meisje waar ze mee hadden afgesproken. Het decor was opgebouwd uit kratten vol cara-pils. We waren maar met zijn twee, dus we hadden echt heel veel speelkansen. Dat was heel spannend. Jeannespeelden we met acht heel verschillende jongeren. Dat stuk ging over Jeanne d'Arc, maar ook over alle thema's die daar mee samenhingen: idealisme, de moed hebben om iets te doen of om niets te doen, dat soort dingen. Er zat echt teksttheater in, maar ook scènes die bijna een quiz waren of verhalen uit ons leven of fragmenten uit gesprekken die we hadden gevoerd. Een mengelmoes van vanalles.

SPELEN
Bij fABULEUS heb ik ervaren hoe het is om een voorstelling vaker te spelen. Dat had ik tijdens mijn opleiding eigenlijk nooit gedaan: een voorstelling 30 keer spelen. Je leert doorbijten. Je denkt: dit is de derde voorstelling. Dit begint precies al een gewoonte te worden. En daar moet je door geraken. Het is moeilijk, maar ook heel leuk, omdat je zo een voorstelling pas echt leert kennen. Spelen voor scholen die soms veel lawaai maakten en soms heel goed luisterden. Avondvoorstellingen die altijd heel spannend waren. Doordat je in groep bent, is dat allemaal nooit erg.

Wat ik het meest met fABULEUS associeer is vertrouwen. De laatste voorstelling die ik hier gemaakt heb, was Ik ben geen racist. Dat was mijn stageproject. Ik was toen net afgestudeerd als acteur, maar ik was zo onzeker. Ik heb nooit echt het gevoel gehad dat ik heel goed kan toneelspelen. Dat was echt vechten. Ik moest anderhalf uur alleen op het podium staan met een enorme lap tekst. Ik had elke dag het gevoel: ik kan dit niet. Maar Dirk (De Lathauwer) bleef zeggen dat ik het wel kon. Ik
geloofde hem niet altijd, hoor. Ik dacht: die wil gewoon dat zijn productie lukt. Maar ondanks mijn onzekerheid kreeg ik toch het vertrouwen. Dat is echt wel fijn en dat maakt ook dat je de drive hebt om te spelen.

IK BEN GEEN RACIST
Nu ga ik die productie voor het derde seizoen spelen en ik ben er zeker van dat het derde jaar nog beter zal zijn dan het tweede jaar. Op den duur heb je het vertrouwen: wat hier gebeurt, is wel ok. Het is zo fantastisch om een productie het ene seizoen te spelen, een jaar te laten liggen en het dan weer vast te nemen. Je begint te spelen en je denkt: he, dat had ik nog niet gemerkt! Dat had ik nog niet gezien.

In Ik ben geen racist zie je een jongen op scène die vanalles heeft meegemaakt en gedaan, waar hij - volgens mij - nooit echt slechte bedoelingen mee had. Je ziet hem ploeteren met wat hij gedaan heeft. Anderhalf uur lang zit hij zich te verdedigen. Voor mij, als speler, is dat heel belangrijk. Alles wat je speelt, heeft te maken met empathie: met mensen spreken, luisteren. Dat zijn dingen die zo weinig gebeuren: luisteren, voelend begrijpen, begrip opbrengen voor situaties. Je zit als toeschouwer te kijken en je denkt: ah ja, ok! En: dat doe je niet! En: dat is waar. En: dat is niet waar! Dat is fantastisch aan spelen. Dat ik mensen iets kan vertellen. Dat ik mijn emoties kan delen. En dat dat kan. Want in het dagelijks leven doen we dat niet meer. Alles is altijd leuk en vrolijk en fijn. En ook verdrietig, maar daar gaan we het niet over hebben. Ik zeg het: ik heb ongelofelijk veel goesting om ik ben geen racist opnieuw te spelen.

WAAROM
Ik zeg tegen iedere jongere die er nog maar aan denkt om aan audities deel te nemen, om zeker eens naar fABULEUS te gaan. Ook al denk je dat je niet goed genoeg bent of dat je te weinig ervaring hebt. Zo werkt dat niet. Soms hebben ze jou gewoon nodig. Jij, om wie je bent, om wat je doet en wat je kunt. Door bij fABULEUS te werken ontdek je zoveel en leer je zoveel bij. Het is zo leuk om te kunnen werken in een professionele omgeving en toch de kans te krijgen om te groeien. Je kan je volledig uitleven en groeien, bijna zonder dat je het merkt. Je speelt gewoon.